Van Lake Louise naar Jasper over de Icefields Parkway

Eergisteren, nadat we aangekomen zijn in het Deer Lodge Hotel zijn we naar Lake Louise gegaan om even in het dorpje te gaan kijken en iets te eten. Harma had al het nodige voorwerk gedaan en zodoende kwamen we terecht bij Lake Louise Railway Station & Restaurant. Een leuk restaurant in een voormalig treinstation. Het eten was er echt heel er goed. Het enige jammere aan dit diner was dat het niet zo druk was in het restaurant en de serverster haar uiterste best deed om ons haar service te verlenen. Wat resulteerde in wel 10 keer de vraag of alles naar wens was en of we nog iets te drinken wilden. Deze overkill aan service is niet echt aan ons besteed.

Gister zijn we vertrokken vanuit Lake Louise om richting Jasper te rijden. Eerst wilden we nog even bij het meer Lake Louise kijken. Een mooi meer waarvan we dachten dat deze nog bevroren zou zijn. Dit was niet het geval, het was helemaal open!  Jammer overigens dat er wederom ontzettend veel Chinezen waren. Dus was het opnieuw tactisch schuifelen om een mooie foto te maken.  

Hierna zijn we even naar het dorpje Lake Louise gereden om postzegels te halen, en nadat we ons huurautotje gevuld hadden met de nodige brandstof zijn we vertrokken naar Jasper. Eerst een klein stukje over highway 1 en toen naar highway 93. Deze staat beter bekend als de Icefields Parkway.

Na nog geen kilometer op deze weg te hebben gereden zagen we voor ons al een auto stoppen. Inmiddels zijn we bekend geworden met de gebruiken hier. Als er een auto stopt dan is er vast wat te zien. En dat was deze keer ook het geval. Weer liep er een beer aan de kant van de weg. Toen we goed keken was deze beer niet alleen. Er liep ook nog een jonge beer bij.  Inmiddels was achter ons al een file met fotograferende toeristen ontstaan. De beren leken er genoeg van te hebben en staken de weg over om vervolgens in de berm te verdwijnen. Het kleine beertje hupste zo achter zijn moeder aan de weg over, heel leuk om te zien.

De eerste stop hebben we gemaakt bij Waterfowl Lake, wat nog helemaal bevroren was met een laag ijs waar een Friese ijsmeester van zou watertanden. Daarna zijn we een klein stukje van de Icefields Parkway af gegaan om bij het Peyto Lake te komen. Eenmaal daar aangekomen zagen we een raaf op een hekpaal zitten. En niet zo’n kleintje ook, echt een enorm beest, zie foto. We moesten eerst een stuk lopen om bij het meer te komen en om het allemaal tikje uitdagender te maken lag er heel veel sneeuw. Veel glibberen en glijden dus voordat we bij het uitzichtpunt aankwamen. Het meer was echt verschrikkelijk mooi om te zien. Het water van Peyto Lake is kristalhelder ijswater en daardoor helderblauw. Een prachtig gezicht.

Daarna vervolgden we onze tocht.  We zijn even kort gestopt bij Bow Lake. Dit meer was in tegenstelling tot de vorige meren al helemaal open.  Weer op weg kwamen we nog een 3-tal dikhoornschapen tegen. En natuurlijk staat er binnen aanzienlijke tijd een kudde toeristen foto’s te maken. Maar goed, het levert wel een paar hele mooie plaatjes op.

Na ongeveer 50 Km kwamen we aan bij de Columbia Icefields en het Icefields Center. Op dit punt op de route zit een gletsjer met daarbij een informatiecentrum. Dit stond in ieder geval in de folder die we uit Banff hadden meegenomen. Het informatiecentrum viel ons wat tegen, het was meer een verkooppunt voor de korte tocht over de Altabasca gletsjer en een giftshop, en een restaurant. We besloten om met de auto naar de voet van de gletsjer te rijden. Henry is zelfs nog helemaal naar boven geklommen. Het was erg indrukwekken. Zeker als je je realiseert dat dit een deel van de verswatervoorziening van Canada is, en smeltwater van deze gletsjer in alle drie de grote oceanen stroomt. Door de opwarming van de aarde slinkt de gletsjer elk jaar een paar centimeter. Dit heeft natuurlijk impact op de natuur en bevolking in Canada.

Na de gletsjer te hebben gezien vervolgden we onze weg naar Jasper. We zouden nog 2 dingen bezoeken voordat we aankwamen in Jasper; de Sunwapta Falls en de Athabasca Falls, beide watervallen.

De Sunwapta Falls waren het eerst op de route. In de reisgids van de ANWB die we bij ons hadden stond dat dit één van de fotogeniekste watervallen in de Rockies zou zijn. Dit klopte helemaal. Het water splitst zich om een soort eilandje waarna het een val van een paar meter de diepte in maakt, om daarna steeds verder naar beneden te stromen. Het is een enorme kolkende watermassa. Na een aantal kodak momenten was het weer tijd om verder te gaan. Onderweg kwamen we ook nog berggeiten tegen. Een beetje een apart gezicht, deze beesten hadden erg lang wit haar. Dus ook daar is Henry even de auto uitgesprongen voor een paar foto’s.

Kort nadat we de geiten gezien hadden kwamen we aan bij de Athabasca Falls. Ook dit is weer adembenemend mooi. Het is wel jammer dat dit ook de nodige toeristen trekt en dat je dan echt je best moet doen om een foto te krijgen zonder dat er een voordringende Japanner bij op staat. Van de waterfal hebben we ook een filmpje online gezet.

Daarna was het nog 30 km rijden naar het huisje waar we nu zitten. Daar werden we hartelijk welkom geheten door Joe, de eigenaar. We zitten eigenlijk in de kelder van het huis, met een grote leefruimte met eigen badkamer. Allemaal super netjes.

Vandaag hebben we een relaxdagje ingepland. We hebben een wasje gedraaid en wat boodschappen gedaan. We hebben vanmiddag om 17.00 uur een wildlifetour. De mensen bij wie we nu deze kamer huren hebben een eigen bedrijfje waarmee ze tours en dergelijke doen. We gaan het vanmiddag meemaken, dus we hopen vanavond nog wat mooie foto’s erop te kunnen zetten.

Aalt: er zijn hier wel bijen en imkers maar het is hier nog erg koud geweest waardoor het seizoen nog niet echt is begonnen. Zodra we wel iets bij-gerelateerd tegenkomen zullen we er natuurlijk foto’s van maken!

Groetjes Henry & Harma